circulatrix
Latin
Etymology
From circulor, circulātum (“to gather a circle of people around oneself”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɪr.kʊˈɫaː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃir.kuˈlaː.t̪riks]
Noun
circulātrīx f (genitive circulātrīcis, masculine circulātor); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | circulātrīx | circulātrīcēs |
| genitive | circulātrīcis | circulātrīcum |
| dative | circulātrīcī | circulātrīcibus |
| accusative | circulātrīcem | circulātrīcēs |
| ablative | circulātrīce | circulātrīcibus |
| vocative | circulātrīx | circulātrīcēs |
References
- “circulatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- circulatrix in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.