civitatula
Latin
Etymology
Diminutive from cīvitās (“citizenship”) + -ula.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kiː.wɪˈtaː.tʊ.ɫa]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃi.viˈt̪aː.t̪u.la]
Noun
cīvitātula f (genitive cīvitātulae); first declension
- citizenship in a small city
- a small city
Declension
First-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | cīvitātula | cīvitātulae |
| genitive | cīvitātulae | cīvitātulārum |
| dative | cīvitātulae | cīvitātulīs |
| accusative | cīvitātulam | cīvitātulās |
| ablative | cīvitātulā | cīvitātulīs |
| vocative | cīvitātula | cīvitātulae |
Related terms
References
- “civitatula”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- civitatula in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.