comitabilis
Latin
Etymology
From comitor, comitārī + -bilis.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔ.mɪˈtaː.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ko.miˈt̪aː.bi.lis]
Adjective
comitābilis (neuter comitābile); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | comitābilis | comitābile | comitābilēs | comitābilia | |
| genitive | comitābilis | comitābilium | |||
| dative | comitābilī | comitābilibus | |||
| accusative | comitābilem | comitābile | comitābilēs comitābilīs |
comitābilia | |
| ablative | comitābilī | comitābilibus | |||
| vocative | comitābilis | comitābile | comitābilēs | comitābilia | |
References
- “comitabilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- comitabilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.