commoratus
Latin
Etymology
Perfect participle of commoror
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔm.mɔˈraː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kom.moˈraː.t̪us]
Participle
commorātus (feminine commorāta, neuter commorātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | commorātus | commorāta | commorātum | commorātī | commorātae | commorāta | |
| genitive | commorātī | commorātae | commorātī | commorātōrum | commorātārum | commorātōrum | |
| dative | commorātō | commorātae | commorātō | commorātīs | |||
| accusative | commorātum | commorātam | commorātum | commorātōs | commorātās | commorāta | |
| ablative | commorātō | commorātā | commorātō | commorātīs | |||
| vocative | commorāte | commorāta | commorātum | commorātī | commorātae | commorāta | |
References
- “commoratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers