concatenatio
Latin
Etymology
From concatēnō (“to connect, link together”) + -tiō (“-tion”, noun suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔŋ.ka.teːˈnaː.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [koŋ.ka.t̪eˈnat̪.t̪͡s̪i.o]
Noun
concatēnātiō f (genitive concatēnātiōnis); third declension
- (Late Latin, literally) connecting, joining
- (figurative) concatenation, sequence
- (figurative) fettering, binding
Inflection
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | concatēnātiō | concatēnātiōnēs |
| genitive | concatēnātiōnis | concatēnātiōnum |
| dative | concatēnātiōnī | concatēnātiōnibus |
| accusative | concatēnātiōnem | concatēnātiōnēs |
| ablative | concatēnātiōne | concatēnātiōnibus |
| vocative | concatēnātiō | concatēnātiōnēs |
Related terms
- catēnō
- catēnātiō
References
- “concatenatio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press