concomitans
Latin
Etymology
Present participle of concomitor.
Participle
concomitāns (genitive concomitantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | concomitāns | concomitantēs | concomitantia | ||
| genitive | concomitantis | concomitantium | |||
| dative | concomitantī | concomitantibus | |||
| accusative | concomitantem | concomitāns | concomitantēs concomitantīs |
concomitantia | |
| ablative | concomitante concomitantī1 |
concomitantibus | |||
| vocative | concomitāns | concomitantēs | concomitantia | ||
1When used purely as an adjective.
Descendants
- Catalan: concomitant
- French: concomitant
- Galician: concomitante
- Italian: concomitante
- Occitan: concomitant
- Portuguese: concomitante
- Spanish: concomitante