concupiens
Latin
Etymology
Present participle of concupiō
Participle
concupiēns (genitive concupientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | concupiēns | concupientēs | concupientia | ||
| genitive | concupientis | concupientium | |||
| dative | concupientī | concupientibus | |||
| accusative | concupientem | concupiēns | concupientēs concupientīs |
concupientia | |
| ablative | concupiente concupientī1 |
concupientibus | |||
| vocative | concupiēns | concupientēs | concupientia | ||
1When used purely as an adjective.
References
- “concupiens”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers