concupitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of concupīscō.
Participle
concupītus (feminine concupīta, neuter concupītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | concupītus | concupīta | concupītum | concupītī | concupītae | concupīta | |
| genitive | concupītī | concupītae | concupītī | concupītōrum | concupītārum | concupītōrum | |
| dative | concupītō | concupītae | concupītō | concupītīs | |||
| accusative | concupītum | concupītam | concupītum | concupītōs | concupītās | concupīta | |
| ablative | concupītō | concupītā | concupītō | concupītīs | |||
| vocative | concupīte | concupīta | concupītum | concupītī | concupītae | concupīta | |
References
- “concupitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press