coniciens
Latin
Etymology
Present participle of cōniciō.
Participle
coniciēns (genitive conicientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | coniciēns | conicientēs | conicientia | ||
| genitive | conicientis | conicientium | |||
| dative | conicientī | conicientibus | |||
| accusative | conicientem | coniciēns | conicientēs conicientīs |
conicientia | |
| ablative | coniciente conicientī1 |
conicientibus | |||
| vocative | coniciēns | conicientēs | conicientia | ||
1When used purely as an adjective.