coninc

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch cuninc, from Proto-West Germanic *kuning, from Proto-Germanic *kuningaz.

Noun

cōninc m

  1. king
  2. leader, important person

Inflection

Strong masculine noun
singular plural
nominative coninc coninge
accusative coninc coninge
genitive conincs coninge
dative coninge coningen

Descendants

  • Dutch: koning
    • Afrikaans: koning
    • Negerhollands: koning, kiniṅ
    • Mohegan-Pequot: kunnung
    • Sranan Tongo: kownu
      • Lokono: kónoe
      • Aukan: konu
      • Kari'na: konu
  • Limburgish: keuning

Further reading

  • coninc”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
  • Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “coninc”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN