conivens

Latin

Alternative forms

Etymology

Present participle of cōnīveō.

Participle

cōnīvēns (genitive cōnīventis); third-declension one-termination participle

  1. winking; conniving

Declension

Third-declension participle.

singular plural
masc./fem. neuter masc./fem. neuter
nominative cōnīvēns cōnīventēs cōnīventia
genitive cōnīventis cōnīventium
dative cōnīventī cōnīventibus
accusative cōnīventem cōnīvēns cōnīventēs
cōnīventīs
cōnīventia
ablative cōnīvente
cōnīventī1
cōnīventibus
vocative cōnīvēns cōnīventēs cōnīventia

1When used purely as an adjective.

Descendants

  • Catalan: connivent
  • French: connivent
  • Galician: conivente
  • Italian: connivente
  • Occitan: connivent
  • Portuguese: conivente
  • Sicilian: cunniventi
  • Spanish: connivente