conjunctio
Latin
Noun
conjūnctiō f (genitive conjūnctiōnis); third declension
- alternative form of coniūnctiō
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | conjūnctiō | conjūnctiōnēs |
| genitive | conjūnctiōnis | conjūnctiōnum |
| dative | conjūnctiōnī | conjūnctiōnibus |
| accusative | conjūnctiōnem | conjūnctiōnēs |
| ablative | conjūnctiōne | conjūnctiōnibus |
| vocative | conjūnctiō | conjūnctiōnēs |
References
- “conjunctio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "conjunctio", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- conjunctio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.