conmonitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of conmoneō.
Participle
conmonitus (feminine conmonita, neuter conmonitum); first/second-declension participle
- alternative form of commonitus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | conmonitus | conmonita | conmonitum | conmonitī | conmonitae | conmonita | |
| genitive | conmonitī | conmonitae | conmonitī | conmonitōrum | conmonitārum | conmonitōrum | |
| dative | conmonitō | conmonitae | conmonitō | conmonitīs | |||
| accusative | conmonitum | conmonitam | conmonitum | conmonitōs | conmonitās | conmonita | |
| ablative | conmonitō | conmonitā | conmonitō | conmonitīs | |||
| vocative | conmonite | conmonita | conmonitum | conmonitī | conmonitae | conmonita | |