connitens
Latin
Etymology
Present participle of connītor
Participle
connītēns (genitive connītentis); third-declension one-termination participle
- struggling, striving
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | connītēns | connītentēs | connītentia | ||
| genitive | connītentis | connītentium | |||
| dative | connītentī | connītentibus | |||
| accusative | connītentem | connītēns | connītentēs connītentīs |
connītentia | |
| ablative | connītente connītentī1 |
connītentibus | |||
| vocative | connītēns | connītentēs | connītentia | ||
1When used purely as an adjective.