conquesturus

Latin

Etymology

Future active participle of conqueror

Participle

conquestūrus (feminine conquestūra, neuter conquestūrum); first/second-declension participle

  1. about to lament

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative conquestūrus conquestūra conquestūrum conquestūrī conquestūrae conquestūra
genitive conquestūrī conquestūrae conquestūrī conquestūrōrum conquestūrārum conquestūrōrum
dative conquestūrō conquestūrae conquestūrō conquestūrīs
accusative conquestūrum conquestūram conquestūrum conquestūrōs conquestūrās conquestūra
ablative conquestūrō conquestūrā conquestūrō conquestūrīs
vocative conquestūre conquestūra conquestūrum conquestūrī conquestūrae conquestūra