consecratrix
Latin
Etymology
From cōnsecrō, cōnsecrātum (“to consecrate”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kõː.sɛˈkraː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon.seˈkraː.t̪riks]
Noun
cōnsecrātrīx f (genitive cōnsecrātrīcis, masculine cōnsecrātor); third declension
- she who consecrates or dedicates
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | cōnsecrātrīx | cōnsecrātrīcēs |
| genitive | cōnsecrātrīcis | cōnsecrātrīcum |
| dative | cōnsecrātrīcī | cōnsecrātrīcibus |
| accusative | cōnsecrātrīcem | cōnsecrātrīcēs |
| ablative | cōnsecrātrīce | cōnsecrātrīcibus |
| vocative | cōnsecrātrīx | cōnsecrātrīcēs |
References
- “consecratrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- consecratrix in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.