consiliatrix
Latin
Etymology
From cōnsilior, cōnsiliātum (“to consult”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kõː.sɪ.liˈaː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon.si.liˈaː.t̪riks]
Noun
cōnsiliātrīx f (genitive cōnsiliātrīcis, masculine cōnsiliātor); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | cōnsiliātrīx | cōnsiliātrīcēs |
| genitive | cōnsiliātrīcis | cōnsiliātrīcum |
| dative | cōnsiliātrīcī | cōnsiliātrīcibus |
| accusative | cōnsiliātrīcem | cōnsiliātrīcēs |
| ablative | cōnsiliātrīce | cōnsiliātrīcibus |
| vocative | cōnsiliātrīx | cōnsiliātrīcēs |
References
- “consiliatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "consiliatrix", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- consiliatrix in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.