consolator

English

Etymology

From Latin cōnsōlātor.

Noun

consolator (plural consolators)

  1. One who consoles or comforts.
    • 1669, Pedro de Ribadeneyra, Lives of Saints with Other Feasts of the Year:
      by the fauor and grace of the holy Consolator

References

Latin

Etymology

From cōnsōlor +‎ -tor.

Pronunciation

Noun

cōnsōlātor m (genitive cōnsōlātōris, feminine cōnsōlātrīx); third declension

  1. One who consoles or comforts, consoler, comforter.

Declension

Third-declension noun.

singular plural
nominative cōnsōlātor cōnsōlātōrēs
genitive cōnsōlātōris cōnsōlātōrum
dative cōnsōlātōrī cōnsōlātōribus
accusative cōnsōlātōrem cōnsōlātōrēs
ablative cōnsōlātōre cōnsōlātōribus
vocative cōnsōlātor cōnsōlātōrēs

Descendants

Verb

cōnsōlātor

  1. second/third-person singular future active imperative of cōnsōlor

References

  • consolator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • consolator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • consolator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Romanian

Etymology

Borrowed from French consolateur.

Adjective

consolator m or n (feminine singular consolatoare, masculine plural consolatori, feminine and neuter plural consolatoare)

  1. consolatory

Declension

Declension of consolator
singular plural
masculine neuter feminine masculine neuter feminine
nominative-
accusative
indefinite consolator consolatoare consolatori consolatoare
definite consolatorul consolatoarea consolatorii consolatoarele
genitive-
dative
indefinite consolator consolatoare consolatori consolatoare
definite consolatorului consolatoarei consolatorilor consolatoarelor