conterminus
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔnˈtɛr.mɪ.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon̪ˈt̪ɛr.mi.nus]
Adjective
conterminus (feminine contermina, neuter conterminum); first/second-declension adjective
- adjoining, neighboring, having a common border
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | conterminus | contermina | conterminum | conterminī | conterminae | contermina | |
| genitive | conterminī | conterminae | conterminī | conterminōrum | conterminārum | conterminōrum | |
| dative | conterminō | conterminae | conterminō | conterminīs | |||
| accusative | conterminum | conterminam | conterminum | conterminōs | conterminās | contermina | |
| ablative | conterminō | conterminā | conterminō | conterminīs | |||
| vocative | contermine | contermina | conterminum | conterminī | conterminae | contermina | |
Derived terms
Descendants
- Italian: contermine
Noun
conterminus m (genitive conterminī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | conterminus | conterminī |
| genitive | conterminī | conterminōrum |
| dative | conterminō | conterminīs |
| accusative | conterminum | conterminōs |
| ablative | conterminō | conterminīs |
| vocative | contermine | conterminī |
References
- “conterminus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “conterminus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers