coortus
Latin
Etymology
Perfect active participle of coorior.
Participle
coortus (feminine coorta, neuter coortum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | coortus | coorta | coortum | coortī | coortae | coorta | |
| genitive | coortī | coortae | coortī | coortōrum | coortārum | coortōrum | |
| dative | coortō | coortae | coortō | coortīs | |||
| accusative | coortum | coortam | coortum | coortōs | coortās | coorta | |
| ablative | coortō | coortā | coortō | coortīs | |||
| vocative | coorte | coorta | coortum | coortī | coortae | coorta | |
References
- “coortus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- coortus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.