cositor

Romanian

Chemical element
Sn
Previous: indiu (In)
Next: antimoniu, stibiu (Sb)

Etymology 1

Borrowed from Old Church Slavonic коситеръ (kositerŭ), from Greek κασσίτερος (kassíteros).

Pronunciation

  • IPA(key): /ko.siˈtor/
  • Rhymes: -or
  • Hyphenation: co‧si‧tor

Noun

cositor n (uncountable)

  1. tin (element)
    Synonym: staniu
Usage notes

Cositor is not used to refer to tin in a chemical context, or such usage is extremely dated; rather, the word refers to tin as a material.

Declension
Declension of cositor
singular only indefinite definite
nominative-accusative cositor cositorul
genitive-dative cositor cositorului
vocative cositorule

Etymology 2

From cosi (to reap) +‎ -tor.

Adjective

cositor m or n (feminine singular cositoare, masculine plural cositori, feminine and neuter plural cositoare)

  1. mowing (that mows)
Declension
Declension of cositor
singular plural
masculine neuter feminine masculine neuter feminine
nominative-
accusative
indefinite cositor cositoare cositori cositoare
definite cositorul cositoarea cositorii cositoarele
genitive-
dative
indefinite cositor cositoare cositori cositoare
definite cositorului cositoarei cositorilor cositoarelor

Noun

cositor m (plural cositori)

  1. synonym of cosaș (reaper)
Declension
Declension of cositor
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative-accusative cositor cositorul cositori cositorii
genitive-dative cositor cositorului cositori cositorilor
vocative cositorule cositorilor

Further reading