cuiusvis
See also: cujusvis
Latin
Alternative forms
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kʊjˈjʊs.wiːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kuˈjuz.vis]
Etymology 1
Use as an indefinite determiner of the common genitive singular forms of quīvīs.
Determiner
cuiusvīs (feminine cuiavīs, neuter cuiumvīs); first/second-declension determiner with an indeclinable portion
- to whomever pertaining, whosesoever, of anyone soever
- cūjavīs ōrātiō īnsimulārī potest
- The discourse of anyone whatsoever may be assailed/falsely accused/misalleged.
Declension
First/second-declension adjective with an indeclinable portion.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cuiusvīs | cuiavīs | cuiumvīs | cuiīvīs | cuiaevīs | cuiavīs | |
| genitive | cuiīvīs | cuiaevīs | cuiīvīs | cuiōrumvīs | cuiārumvīs | cuiōrumvīs | |
| dative | cuiōvīs | cuiaevīs | cuiōvīs | cuiīsvīs | |||
| accusative | cuiumvīs | cuiamvīs | cuiumvīs | cuiōsvīs | cuiāsvīs | cuiavīs | |
| ablative | cuiōvīs | cuiāvīs | cuiōvīs | cuiīsvīs | |||
| vocative | cuievīs | cuiavīs | cuiumvīs | cuiīvīs | cuiaevīs | cuiavīs | |
References
- “cūjusvis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cūjusvis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette: “448/3”
- “cūiusuīs” on page 465/1 of the Oxford Latin Dictionary (1st ed., 1968–82)
Etymology 2
Declined forms of quīvīs.
Pronoun
cuiusvīs
- genitive singular of quīvīs
Determiner
cuiusvīs
- genitive singular of quīvīs