cupiens
Latin
Etymology
Present active participle of cupiō
Participle
cupiēns (genitive cupientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | cupiēns | cupientēs | cupientia | ||
| genitive | cupientis | cupientium | |||
| dative | cupientī | cupientibus | |||
| accusative | cupientem | cupiēns | cupientēs cupientīs |
cupientia | |
| ablative | cupiente cupientī1 |
cupientibus | |||
| vocative | cupiēns | cupientēs | cupientia | ||
1When used purely as an adjective.
References
- “cupiens”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cupiens in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.