cwiddian
Old English
Etymology
By surface analysis, cwide (“saying”) + -ian (infinitive suffix)
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkwid.di.ɑn/
Verb
cwiddian
- to say
Conjugation
Conjugation of cwiddian (weak, class 2)
| infinitive | cwiddian | cwiddienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | cwiddiġe | cwiddode |
| second person singular | cwiddast | cwiddodest |
| third person singular | cwiddaþ | cwiddode |
| plural | cwiddiaþ | cwiddodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | cwiddiġe | cwiddode |
| plural | cwiddiġen | cwiddoden |
| imperative | ||
| singular | cwidda | |
| plural | cwiddiaþ | |
| participle | present | past |
| cwiddiende | (ġe)cwiddod | |
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “cwiddian”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.