damnificus
Latin
Etymology
From damnum (“damage”) + -ficus (suffix denoting making).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [damˈnɪ.fɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪amˈniː.fi.kus]
Adjective
damnificus (feminine damnifica, neuter damnificum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | damnificus | damnifica | damnificum | damnificī | damnificae | damnifica | |
| genitive | damnificī | damnificae | damnificī | damnificōrum | damnificārum | damnificōrum | |
| dative | damnificō | damnificae | damnificō | damnificīs | |||
| accusative | damnificum | damnificam | damnificum | damnificōs | damnificās | damnifica | |
| ablative | damnificō | damnificā | damnificō | damnificīs | |||
| vocative | damnifice | damnifica | damnificum | damnificī | damnificae | damnifica | |
References
- “damnificus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- damnificus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Langenscheidt Pocket Latin Dictionary. Berlin: Langenschedit, 1966.