decoctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēcoquō
Participle
dēcoctus (feminine dēcocta, neuter dēcoctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēcoctus | dēcocta | dēcoctum | dēcoctī | dēcoctae | dēcocta | |
| genitive | dēcoctī | dēcoctae | dēcoctī | dēcoctōrum | dēcoctārum | dēcoctōrum | |
| dative | dēcoctō | dēcoctae | dēcoctō | dēcoctīs | |||
| accusative | dēcoctum | dēcoctam | dēcoctum | dēcoctōs | dēcoctās | dēcocta | |
| ablative | dēcoctō | dēcoctā | dēcoctō | dēcoctīs | |||
| vocative | dēcocte | dēcocta | dēcoctum | dēcoctī | dēcoctae | dēcocta | |
Descendants
- Italian: decotto
References
- “decoctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “decoctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers