deiectus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [deːˈjɛk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪eˈjɛk.t̪us]
Etymology 1
From dēiciō (“I cast away, I throw [down]”).
Noun
dēiectus m (genitive dēiectūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dēiectus | dēiectūs |
| genitive | dēiectūs | dēiectuum |
| dative | dēiectuī | dēiectibus |
| accusative | dēiectum | dēiectūs |
| ablative | dēiectū | dēiectibus |
| vocative | dēiectus | dēiectūs |
Etymology 2
Perfect passive participle of dēiciō (“throw”).
Participle
dēiectus (feminine dēiecta, neuter dēiectum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēiectus | dēiecta | dēiectum | dēiectī | dēiectae | dēiecta | |
| genitive | dēiectī | dēiectae | dēiectī | dēiectōrum | dēiectārum | dēiectōrum | |
| dative | dēiectō | dēiectae | dēiectō | dēiectīs | |||
| accusative | dēiectum | dēiectam | dēiectum | dēiectōs | dēiectās | dēiecta | |
| ablative | dēiectō | dēiectā | dēiectō | dēiectīs | |||
| vocative | dēiecte | dēiecta | dēiectum | dēiectī | dēiectae | dēiecta | |
References
- “deiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- deiectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- deposed from one's high position: de principatu deiectus (B. G. 7. 63)
- deposed from one's high position: de principatu deiectus (B. G. 7. 63)