designatus
German
Etymology
Borrowed from Latin designatus.
Adjective
designatus (strong nominative masculine singular designatuser, not comparable)
Further reading
- “designatus” in Duden online
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēsignō.
Participle
dēsignātus (feminine dēsignāta, neuter dēsignātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēsignātus | dēsignāta | dēsignātum | dēsignātī | dēsignātae | dēsignāta | |
| genitive | dēsignātī | dēsignātae | dēsignātī | dēsignātōrum | dēsignātārum | dēsignātōrum | |
| dative | dēsignātō | dēsignātae | dēsignātō | dēsignātīs | |||
| accusative | dēsignātum | dēsignātam | dēsignātum | dēsignātōs | dēsignātās | dēsignāta | |
| ablative | dēsignātō | dēsignātā | dēsignātō | dēsignātīs | |||
| vocative | dēsignāte | dēsignāta | dēsignātum | dēsignātī | dēsignātae | dēsignāta | |
References
- “designatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers