devictus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of dēvincō.

Participle

dēvictus (feminine dēvicta, neuter dēvictum); first/second-declension participle

  1. defeated
  2. conquered, subdued

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative dēvictus dēvicta dēvictum dēvictī dēvictae dēvicta
genitive dēvictī dēvictae dēvictī dēvictōrum dēvictārum dēvictōrum
dative dēvictō dēvictae dēvictō dēvictīs
accusative dēvictum dēvictam dēvictum dēvictōs dēvictās dēvicta
ablative dēvictō dēvictā dēvictō dēvictīs
vocative dēvicte dēvicta dēvictum dēvictī dēvictae dēvicta

References

  • devictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers