devictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēvincō.
Participle
dēvictus (feminine dēvicta, neuter dēvictum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēvictus | dēvicta | dēvictum | dēvictī | dēvictae | dēvicta | |
| genitive | dēvictī | dēvictae | dēvictī | dēvictōrum | dēvictārum | dēvictōrum | |
| dative | dēvictō | dēvictae | dēvictō | dēvictīs | |||
| accusative | dēvictum | dēvictam | dēvictum | dēvictōs | dēvictās | dēvicta | |
| ablative | dēvictō | dēvictā | dēvictō | dēvictīs | |||
| vocative | dēvicte | dēvicta | dēvictum | dēvictī | dēvictae | dēvicta | |
References
- “devictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers