devinciens
Latin
Etymology
Present active participle of dēvinciō (“bind fast; subjugate; oblige”).
Participle
dēvinciēns (genitive dēvincientis); third-declension one-termination participle
- binding fast, tying up
- subjugating
- obliging
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dēvinciēns | dēvincientēs | dēvincientia | ||
| genitive | dēvincientis | dēvincientium | |||
| dative | dēvincientī | dēvincientibus | |||
| accusative | dēvincientem | dēvinciēns | dēvincientēs dēvincientīs |
dēvincientia | |
| ablative | dēvinciente dēvincientī1 |
dēvincientibus | |||
| vocative | dēvinciēns | dēvincientēs | dēvincientia | ||
1When used purely as an adjective.