diffissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of diffindō.
Participle
diffissus (feminine diffissa, neuter diffissum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | diffissus | diffissa | diffissum | diffissī | diffissae | diffissa | |
| genitive | diffissī | diffissae | diffissī | diffissōrum | diffissārum | diffissōrum | |
| dative | diffissō | diffissae | diffissō | diffissīs | |||
| accusative | diffissum | diffissam | diffissum | diffissōs | diffissās | diffissa | |
| ablative | diffissō | diffissā | diffissō | diffissīs | |||
| vocative | diffisse | diffissa | diffissum | diffissī | diffissae | diffissa | |
References
- “diffissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “diffissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- diffissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.