dirutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dīruō.
Participle
dīrutus (feminine dīruta, neuter dīrutum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dīrutus | dīruta | dīrutum | dīrutī | dīrutae | dīruta | |
| genitive | dīrutī | dīrutae | dīrutī | dīrutōrum | dīrutārum | dīrutōrum | |
| dative | dīrutō | dīrutae | dīrutō | dīrutīs | |||
| accusative | dīrutum | dīrutam | dīrutum | dīrutōs | dīrutās | dīruta | |
| ablative | dīrutō | dīrutā | dīrutō | dīrutīs | |||
| vocative | dīrute | dīruta | dīrutum | dīrutī | dīrutae | dīruta | |
References
- “dirutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dirutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dirutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.