disceptatrix
Latin
Etymology
From disceptō, disceptātum (“to dispute”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dɪs.kɛpˈtaː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪iʃ.ʃepˈt̪aː.t̪riks]
Noun
disceptātrīx f (genitive disceptātrīcis, masculine disceptātor); third declension
- female equivalent of disceptātor (“judge, arbitrator”)
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | disceptātrīx | disceptātrīcēs |
| genitive | disceptātrīcis | disceptātrīcum |
| dative | disceptātrīcī | disceptātrīcibus |
| accusative | disceptātrīcem | disceptātrīcēs |
| ablative | disceptātrīce | disceptātrīcibus |
| vocative | disceptātrīx | disceptātrīcēs |
References
- “disceptatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “disceptatrix”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers