dispiciens
Latin
Etymology
Present participle of dispiciō.
Participle
dispiciēns (genitive dispicientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dispiciēns | dispicientēs | dispicientia | ||
| genitive | dispicientis | dispicientium | |||
| dative | dispicientī | dispicientibus | |||
| accusative | dispicientem | dispiciēns | dispicientēs dispicientīs |
dispicientia | |
| ablative | dispiciente dispicientī1 |
dispicientibus | |||
| vocative | dispiciēns | dispicientēs | dispicientia | ||
1When used purely as an adjective.