distinctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of distinguō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dɪsˈtiːŋk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪isˈt̪iŋk.t̪us]
Adjective
distīnctus (feminine distīncta, neuter distīnctum, comparative distīnctior, superlative distīnctissimus); first/second-declension adjective
- distinct, separate
- Synonyms: īnsignis, cōnspicuus, praecipuus, eximius, ēgregius
- definite, lucid
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | distīnctus | distīncta | distīnctum | distīnctī | distīnctae | distīncta | |
| genitive | distīnctī | distīnctae | distīnctī | distīnctōrum | distīnctārum | distīnctōrum | |
| dative | distīnctō | distīnctae | distīnctō | distīnctīs | |||
| accusative | distīnctum | distīnctam | distīnctum | distīnctōs | distīnctās | distīncta | |
| ablative | distīnctō | distīnctā | distīnctō | distīnctīs | |||
| vocative | distīncte | distīncta | distīnctum | distīnctī | distīnctae | distīncta | |
Related terms
Descendants
References
- “distinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “distinctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- distinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- the star-lit sky; the firmament: caelum astris distinctum et ornatum
- the star-lit sky; the firmament: caelum astris distinctum et ornatum