domian
Old English
Etymology
From Proto-West Germanic *dōmōn (“to dispense justice”), equivalent to dōm + -ian. Cognate with Old Frisian dōmia (“to grant”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈdoː.mi.ɑn/
Verb
dōmian
Conjugation
Conjugation of dōmian (weak, class 2)
| infinitive | dōmian | dōmienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | dōmiġe | dōmode |
| second person singular | dōmast | dōmodest |
| third person singular | dōmaþ | dōmode |
| plural | dōmiaþ | dōmodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | dōmiġe | dōmode |
| plural | dōmiġen | dōmoden |
| imperative | ||
| singular | dōma | |
| plural | dōmiaþ | |
| participle | present | past |
| dōmiende | (ġe)dōmod | |
Related terms
Descendants
Old Saxon
Etymology
From Proto-West Germanic *dōmijan, from Proto-Germanic *dōmijaną. Akin to Old English dēman (earlier Old English dœ̄man), Old Norse dǿma.
Verb
dōmian
Conjugation
Conjugation of dōmian (weak class 1)
| infinitive | dōmian | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | dōmiu | dōmda |
| 2nd person singular | dōmis | dōmdes |
| 3rd person singular | dōmid | dōmda |
| plural | dōmiad | dōmdun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | dōmie | dōmdi |
| 2nd person singular | dōmies | dōmdis |
| 3rd person singular | dōmie | dōmdi |
| plural | dōmien | dōmdin |
| imperative | present | |
| singular | dōmi | |
| plural | dōmiad | |
| participle | present | past |
| dōmiandi | gidōmid, dōmid | |
Descendants
- Middle Low German: dōmen