domito
Italian
Etymology
Borrowed from Latin domitus, perfect passive participle of domō (“to tame, conquer”) originating from Proto-Italic *domatos, from Proto-Indo-European *domh₂tos, derived from the root *demh₂- (“to tame”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈdɔ.mi.to/
- Rhymes: -ɔmito
- Hyphenation: dò‧mi‧to
Adjective
domito (feminine domita, masculine plural domiti, feminine plural domite)
Related terms
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈdɔ.mɪ.toː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈd̪ɔː.mi.t̪o]
Etymology 1
Frequentative of domō (“I tame, conquer”).
Verb
domitō (present infinitive domitāre, perfect active domitāvī, supine domitātum); first conjugation
- (rare) to tame
Conjugation
Conjugation of domitō (first conjugation)
| indicative | singular | plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | domitō | domitās | domitat | domitāmus | domitātis | domitant | ||||||
| imperfect | domitābam | domitābās | domitābat | domitābāmus | domitābātis | domitābant | |||||||
| future | domitābō | domitābis | domitābit | domitābimus | domitābitis | domitābunt | |||||||
| perfect | domitāvī | domitāvistī | domitāvit | domitāvimus | domitāvistis | domitāvērunt, domitāvēre | |||||||
| pluperfect | domitāveram | domitāverās | domitāverat | domitāverāmus | domitāverātis | domitāverant | |||||||
| future perfect | domitāverō | domitāveris | domitāverit | domitāverimus | domitāveritis | domitāverint | |||||||
| passive | present | domitor | domitāris, domitāre |
domitātur | domitāmur | domitāminī | domitantur | ||||||
| imperfect | domitābar | domitābāris, domitābāre |
domitābātur | domitābāmur | domitābāminī | domitābantur | |||||||
| future | domitābor | domitāberis, domitābere |
domitābitur | domitābimur | domitābiminī | domitābuntur | |||||||
| perfect | domitātus + present active indicative of sum | ||||||||||||
| pluperfect | domitātus + imperfect active indicative of sum | ||||||||||||
| future perfect | domitātus + future active indicative of sum | ||||||||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | domitem | domitēs | domitet | domitēmus | domitētis | domitent | ||||||
| imperfect | domitārem | domitārēs | domitāret | domitārēmus | domitārētis | domitārent | |||||||
| perfect | domitāverim | domitāverīs | domitāverit | domitāverīmus | domitāverītis | domitāverint | |||||||
| pluperfect | domitāvissem | domitāvissēs | domitāvisset | domitāvissēmus | domitāvissētis | domitāvissent | |||||||
| passive | present | domiter | domitēris, domitēre |
domitētur | domitēmur | domitēminī | domitentur | ||||||
| imperfect | domitārer | domitārēris, domitārēre |
domitārētur | domitārēmur | domitārēminī | domitārentur | |||||||
| perfect | domitātus + present active subjunctive of sum | ||||||||||||
| pluperfect | domitātus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||||||||
| imperative | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | — | domitā | — | — | domitāte | — | ||||||
| future | — | domitātō | domitātō | — | domitātōte | domitantō | |||||||
| passive | present | — | domitāre | — | — | domitāminī | — | ||||||
| future | — | domitātor | domitātor | — | — | domitantor | |||||||
| non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
| active | passive | active | passive | ||||||||||
| present | domitāre | domitārī | domitāns | — | |||||||||
| future | domitātūrum esse | domitātum īrī | domitātūrus | domitandus | |||||||||
| perfect | domitāvisse | domitātum esse | — | domitātus | |||||||||
| future perfect | — | domitātum fore | — | — | |||||||||
| perfect potential | domitātūrum fuisse | — | — | — | |||||||||
| verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
| domitandī | domitandō | domitandum | domitandō | domitātum | domitātū | ||||||||
Descendants
Etymology 2
See domitus
Participle
domitō
- dative/ablative masculine/neuter singular of domitus
References
- “domito”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “domito”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- domito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) to overcome one's passions: coercere, cohibere, continere, domitas habere cupiditates
- (ambiguous) to overcome one's passions: coercere, cohibere, continere, domitas habere cupiditates