dubitator
Latin
Etymology
From dubitō (“doubt”) + -tor.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dʊ.bɪˈtaː.tɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪u.biˈt̪aː.t̪or]
Noun
dubitātor m (genitive dubitātōris); third declension
- A doubter.
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dubitātor | dubitātōrēs |
| genitive | dubitātōris | dubitātōrum |
| dative | dubitātōrī | dubitātōribus |
| accusative | dubitātōrem | dubitātōrēs |
| ablative | dubitātōre | dubitātōribus |
| vocative | dubitātor | dubitātōrēs |
Related terms
Descendants
- Italian: dubitatore
References
- “dubitator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dubitator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.