duplicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of duplicō.
Participle
duplicātus (feminine duplicāta, neuter duplicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | duplicātus | duplicāta | duplicātum | duplicātī | duplicātae | duplicāta | |
| genitive | duplicātī | duplicātae | duplicātī | duplicātōrum | duplicātārum | duplicātōrum | |
| dative | duplicātō | duplicātae | duplicātō | duplicātīs | |||
| accusative | duplicātum | duplicātam | duplicātum | duplicātōs | duplicātās | duplicāta | |
| ablative | duplicātō | duplicātā | duplicātō | duplicātīs | |||
| vocative | duplicāte | duplicāta | duplicātum | duplicātī | duplicātae | duplicāta | |
Derived terms
- duplicātō (adverb)