dwinen

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *dwīnan, from Proto-Germanic *dwīnaną.

Verb

dwinen

  1. to dwindle, to decline in number or size
  2. to decrease
  3. to disappear

Inflection

Conjugation of dwinen (strong class 1)
infinitive base form dwinen
genitive dwinens
dative dwinene
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular dwine dwêen dwine dwēne
2nd person singular dwijns, dwines dwēens, dwēnes dwijns, dwines dwēnes
3rd person singular dwijnt, dwinet dwêen dwine dwēne
1st person plural dwinen dwēnen dwinen dwēnen
2nd person plural dwijnt, dwinet dwēent, dwēnet dwijnt, dwinet dwēnet
3rd person plural dwinen dwēnen dwinen dwēnen
imperative
singular dwijn, dwine
plural dwijnt, dwinet
present past
participle dwinende gedwēnen

Derived terms

  • verdwinen

Descendants

  • Dutch: dwijnen

Further reading

  • dwinen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
  • Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “dwinen (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I

Middle English

Verb

dwinen

  1. alternative form of dwynen

Old English

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈdwiː.nen/
  • IPA(key): /ˈdwi.nen/

Verb

dwīnen

  1. plural present subjunctive of dwīnan

Verb

dwinen

  1. plural preterite subjunctive of dwīnan

Participle

dwinen

  1. past participle of dwīnan