emunctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēmungō.
Participle
ēmūnctus (feminine ēmūncta, neuter ēmūnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ēmūnctus | ēmūncta | ēmūnctum | ēmūnctī | ēmūnctae | ēmūncta | |
| genitive | ēmūnctī | ēmūnctae | ēmūnctī | ēmūnctōrum | ēmūnctārum | ēmūnctōrum | |
| dative | ēmūnctō | ēmūnctae | ēmūnctō | ēmūnctīs | |||
| accusative | ēmūnctum | ēmūnctam | ēmūnctum | ēmūnctōs | ēmūnctās | ēmūncta | |
| ablative | ēmūnctō | ēmūnctā | ēmūnctō | ēmūnctīs | |||
| vocative | ēmūncte | ēmūncta | ēmūnctum | ēmūnctī | ēmūnctae | ēmūncta | |
References
- “emunctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “emunctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- emunctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.