emuniens
Latin
Etymology
Present participle of ēmūniō.
Participle
ēmūniēns (genitive ēmūnientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | ēmūniēns | ēmūnientēs | ēmūnientia | ||
| genitive | ēmūnientis | ēmūnientium | |||
| dative | ēmūnientī | ēmūnientibus | |||
| accusative | ēmūnientem | ēmūniēns | ēmūnientēs ēmūnientīs |
ēmūnientia | |
| ablative | ēmūniente ēmūnientī1 |
ēmūnientibus | |||
| vocative | ēmūniēns | ēmūnientēs | ēmūnientia | ||
1When used purely as an adjective.