excoctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of excoquō.
Participle
excoctus (feminine excocta, neuter excoctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | excoctus | excocta | excoctum | excoctī | excoctae | excocta | |
| genitive | excoctī | excoctae | excoctī | excoctōrum | excoctārum | excoctōrum | |
| dative | excoctō | excoctae | excoctō | excoctīs | |||
| accusative | excoctum | excoctam | excoctum | excoctōs | excoctās | excocta | |
| ablative | excoctō | excoctā | excoctō | excoctīs | |||
| vocative | excocte | excocta | excoctum | excoctī | excoctae | excocta | |
Descendants
References
- “excoctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “excoctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- excoctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.