excogitatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of excōgitō.
Participle
excōgitātus (feminine excōgitāta, neuter excōgitātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | excōgitātus | excōgitāta | excōgitātum | excōgitātī | excōgitātae | excōgitāta | |
| genitive | excōgitātī | excōgitātae | excōgitātī | excōgitātōrum | excōgitātārum | excōgitātōrum | |
| dative | excōgitātō | excōgitātae | excōgitātō | excōgitātīs | |||
| accusative | excōgitātum | excōgitātam | excōgitātum | excōgitātōs | excōgitātās | excōgitāta | |
| ablative | excōgitātō | excōgitātā | excōgitātō | excōgitātīs | |||
| vocative | excōgitāte | excōgitāta | excōgitātum | excōgitātī | excōgitātae | excōgitāta | |
References
- “excogitatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “excogitatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- excogitatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.