exonio
Latin
Alternative forms
Etymology
From ex- + sonium + -ō, from Proto-West Germanic *sunnju (“care, need”). The spelling may reflect conflation with onus (“burden”).
Verb
exoniō (present infinitive exoniāre, perfect active exoniāvī, supine exoniātum); first conjugation (Medieval Latin, law)
- to excuse from court, to essoin
- to accept an excuse; to prorogue a court
- (with quod) to give as an excuse that
Conjugation
Conjugation of exoniō (first conjugation)
| indicative | singular | plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | exoniō | exoniās | exoniat | exoniāmus | exoniātis | exoniant | ||||||
| imperfect | exoniābam | exoniābās | exoniābat | exoniābāmus | exoniābātis | exoniābant | |||||||
| future | exoniābō | exoniābis | exoniābit | exoniābimus | exoniābitis | exoniābunt | |||||||
| perfect | exoniāvī | exoniāvistī | exoniāvit | exoniāvimus | exoniāvistis | exoniāvērunt, exoniāvēre | |||||||
| pluperfect | exoniāveram | exoniāverās | exoniāverat | exoniāverāmus | exoniāverātis | exoniāverant | |||||||
| future perfect | exoniāverō | exoniāveris | exoniāverit | exoniāverimus | exoniāveritis | exoniāverint | |||||||
| passive | present | exonior | exoniāris, exoniāre |
exoniātur | exoniāmur | exoniāminī | exoniantur | ||||||
| imperfect | exoniābar | exoniābāris, exoniābāre |
exoniābātur | exoniābāmur | exoniābāminī | exoniābantur | |||||||
| future | exoniābor | exoniāberis, exoniābere |
exoniābitur | exoniābimur | exoniābiminī | exoniābuntur | |||||||
| perfect | exoniātus + present active indicative of sum | ||||||||||||
| pluperfect | exoniātus + imperfect active indicative of sum | ||||||||||||
| future perfect | exoniātus + future active indicative of sum | ||||||||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | exoniem | exoniēs | exoniet | exoniēmus | exoniētis | exonient | ||||||
| imperfect | exoniārem | exoniārēs | exoniāret | exoniārēmus | exoniārētis | exoniārent | |||||||
| perfect | exoniāverim | exoniāverīs | exoniāverit | exoniāverīmus | exoniāverītis | exoniāverint | |||||||
| pluperfect | exoniāvissem | exoniāvissēs | exoniāvisset | exoniāvissēmus | exoniāvissētis | exoniāvissent | |||||||
| passive | present | exonier | exoniēris, exoniēre |
exoniētur | exoniēmur | exoniēminī | exonientur | ||||||
| imperfect | exoniārer | exoniārēris, exoniārēre |
exoniārētur | exoniārēmur | exoniārēminī | exoniārentur | |||||||
| perfect | exoniātus + present active subjunctive of sum | ||||||||||||
| pluperfect | exoniātus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||||||||
| imperative | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | — | exoniā | — | — | exoniāte | — | ||||||
| future | — | exoniātō | exoniātō | — | exoniātōte | exoniantō | |||||||
| passive | present | — | exoniāre | — | — | exoniāminī | — | ||||||
| future | — | exoniātor | exoniātor | — | — | exoniantor | |||||||
| non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
| active | passive | active | passive | ||||||||||
| present | exoniāre | exoniārī | exoniāns | — | |||||||||
| future | exoniātūrum esse | exoniātum īrī | exoniātūrus | exoniandus | |||||||||
| perfect | exoniāvisse | exoniātum esse | — | exoniātus | |||||||||
| future perfect | — | exoniātum fore | — | — | |||||||||
| perfect potential | exoniātūrum fuisse | — | — | — | |||||||||
| verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
| exoniandī | exoniandō | exoniandum | exoniandō | exoniātum | exoniātū | ||||||||
Derived terms
- exoniātor
References
- "essoniare", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- Niermeyer, Jan Frederik (1976) “exoniare”, in Mediae Latinitatis Lexicon Minus, Leiden, Boston: E. J. Brill, page 395
- R. E. Latham, D. R. Howlett, & R. K. Ashdowne, editors (1975–2013), “essoniare”, in Dictionary of Medieval Latin from British Sources[1], London: Oxford University Press for the British Academy, →ISBN, →OCLC