explanatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of explānō.
Participle
explānātus (feminine explānāta, neuter explānātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | explānātus | explānāta | explānātum | explānātī | explānātae | explānāta | |
| genitive | explānātī | explānātae | explānātī | explānātōrum | explānātārum | explānātōrum | |
| dative | explānātō | explānātae | explānātō | explānātīs | |||
| accusative | explānātum | explānātam | explānātum | explānātōs | explānātās | explānāta | |
| ablative | explānātō | explānātā | explānātō | explānātīs | |||
| vocative | explānāte | explānāta | explānātum | explānātī | explānātae | explānāta | |
References
- “explanatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “explanatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- explanatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.