exprobrabilis
Latin
Etymology
From exprobrō, exprobrāre (“reproach, reprove”) (stem exprobrā-) + -bilis.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɛk.sproːˈbraː.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ek.sproˈbraː.bi.lis]
Adjective
exprobrābilis (neuter exprobrābile); third-declension two-termination adjective
- worthy of reproach
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | exprobrābilis | exprobrābile | exprobrābilēs | exprobrābilia | |
| genitive | exprobrābilis | exprobrābilium | |||
| dative | exprobrābilī | exprobrābilibus | |||
| accusative | exprobrābilem | exprobrābile | exprobrābilēs exprobrābilīs |
exprobrābilia | |
| ablative | exprobrābilī | exprobrābilibus | |||
| vocative | exprobrābilis | exprobrābile | exprobrābilēs | exprobrābilia | |
References
- “exprobrabilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- exprobrabilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.