extrapoleren

Dutch

Etymology

Borrowed from French extrapoler or English extrapolate.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌɛks.traː.poːˈleː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: ex‧tra‧po‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

extrapoleren

  1. to extrapolate

Conjugation

Conjugation of extrapoleren (weak)
infinitive extrapoleren
past singular extrapoleerde
past participle geëxtrapoleerd
infinitive extrapoleren
gerund extrapoleren n
present tense past tense
1st person singular extrapoleer extrapoleerde
2nd person sing. (jij) extrapoleert, extrapoleer2 extrapoleerde
2nd person sing. (u) extrapoleert extrapoleerde
2nd person sing. (gij) extrapoleert extrapoleerde
3rd person singular extrapoleert extrapoleerde
plural extrapoleren extrapoleerden
subjunctive sing.1 extrapolere extrapoleerde
subjunctive plur.1 extrapoleren extrapoleerden
imperative sing. extrapoleer
imperative plur.1 extrapoleert
participles extrapolerend geëxtrapoleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.