fiai
French
Verb
fiai
- first-person singular past historic of fier
Galician
Verb
fiai
- (reintegrationist norm) second-person plural imperative of fiar
Hungarian
Etymology
From the fi variant of fiú + -ai (possessive suffix).
Pronunciation
- IPA(key): [ˈfijɒji]
- Hyphenation: fi‧ai
Noun
fiai
- third-person singular multiple-possession possessive of fiú
- A fiai egyetemisták. ― His/her sons are university students.
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | — | fiai |
| accusative | — | fiait |
| dative | — | fiainak |
| instrumental | — | fiaival |
| causal-final | — | fiaiért |
| translative | — | fiaivá |
| terminative | — | fiaiig |
| essive-formal | — | fiaiként |
| essive-modal | — | fiaiul |
| inessive | — | fiaiban |
| superessive | — | fiain |
| adessive | — | fiainál |
| illative | — | fiaiba |
| sublative | — | fiaira |
| allative | — | fiaihoz |
| elative | — | fiaiból |
| delative | — | fiairól |
| ablative | — | fiaitól |
| non-attributive possessive – singular |
— | fiaié |
| non-attributive possessive – plural |
— | fiaiéi |
Portuguese
Verb
fiai
- second-person plural imperative of fiar