finputsa
Swedish
Etymology
fin (“fine”) + putsa (“polish, shine”)
Verb
finputsa (present finputsar, preterite finputsade, supine finputsat, imperative finputsa)
- to polish (away smaller irregularities or impurities)
- (figuratively) to fine-tune, to polish, to hone, to put the finishing touches on
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | finputsa | finputsas | ||
| supine | finputsat | finputsats | ||
| imperative | finputsa | — | ||
| imper. plural1 | finputsen | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | finputsar | finputsade | finputsas | finputsades |
| ind. plural1 | finputsa | finputsade | finputsas | finputsades |
| subjunctive2 | finputse | finputsade | finputses | finputsades |
| present participle | finputsande | |||
| past participle | finputsad | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.
Related terms
- finputsning